Kvenbílstjórar eru verri

Í gær var annað pókerkvöldið hjá okkur, strákunum í Danmörku. Að þessu sinni var hist heima hjá Ara, en hann býr niðri á Íslandsbryggju (hversu viðeigandi getur þetta verið?). Það kom í ljós að Ari býr í mesta hobbýherbergi í heiminum. þar er allt í senn, tölva, fótboltaspil, píluspjald og pókersett. Það var því ekki augnablik af leiðindum í boði. Byrjað var á nokkrum lotum af borð-fótbolta, því næst var pöntuð tyrkjapizza. Pizzustaðurinn var á jarðhæð í sama húsi og Ari býr í (sem bætir enn frekar á hobbýherbergis-þemað sem er í gangi þarna). Spilið gekk langt fram á nótt og þegar upp var staðið var ég aftur í plús, þrátt fyrir að látlaust hafi verið svindlað á mér. Ég græddi 2200 % meira en síðast og ef þetta heldur áfram sem horfir þá fer heildarvinningurinn að nægja til að borga strætóferðina (1 stk aðra leið).
Ég lenti aftur í því að þurfa að hlaupa eins og ég ætti lífið að leysa, en núna var ég að ná næstsíðasta vagni.
Ég horfði á vagninn taka af stað, en þegar hann færst áfram um tvo metra neiddist hann að stoppa og bíða eftir að umferðinni linnti svo að hann kæmist út á götu. Ég kom hlaupandi upp að vagninum og, ólíkt kvöldinu áður, bankaði ég kurteisislega á strætó dyrnar en brá heldur betur í brún þegar strætóbílstjórinn, sem var kona, horfði bara illilega á mig hristi höfuðið hægt og sat svo bara áfram og beið eftir að komast út á götu. Fyrir vikið fékk ég að standa í náttmyrkrinu í hálftíma og bíða eftir síðasta vagninum. Ég þakkaði bara mínum sæla fyrir að þetta var ekki síðasti vagninn.
Aðeins einu sinni man ég eftir að hafa fengið svona kaldar móttökur frá vagnstjóra. Það var á Íslandi fyrir tæpum einum og hálfum áratug síðan. Það voru keimlíkar kringumstæður. Þá var ég lítill trítill, sem kom hlaupandi úr tónlistarskólanum með fiðlutöskuna í hendi í frosti og kulda. Strætó keyrir af stað þegar ég kem hlaupandi á eftir honum en lendir á rauðu ljósi á næstu gatnamótum, sem voru aðeins örfáum metrum frá (ljósin á horni Frakkastígs og Hverfisgötu). Ég, líkt og í gær, bankaði kurteisislega á dyrnar og konan sem ók þeim strætisvagni horfði bara á mig og hristi höfuðið hægt og rólega. Síðan sat hún bara þarna í mestu makindum þangað til ljósið varð aftur grænt og ég fékk að slá mér hita í frosthörkunni þangað til næsti vagn kom.
Í báðum tilfellunum voru bílstjórarnir kvennkyns og ég man ekki eftir að karlkyns vagnstjóri hafi komið svona fram við mig. Því verð ég að draga þá ályktun að kvenkyns bílstjórar séu verri, þ.e. í merkingunni illar. Konur eru engan veginn ófærari bílstjórar en karlar (jafnvel betri) en þegar þær komast undir stýri þá virðast þær missa alla samúð. Kannski er það fullgróft hjá mér að alhæfa svona, en tölfræðin talar sínu máli.